Kolejna książka Barbary Rosiek, w której autorka przedstawia trudną drogę wychodzenia z nałogu alkoholowego. Stanowi przestrogę dla wszystkich, którzy nie wiedzą czym może stać się przysłowiowy - kieliszek. "Kiedyś pijałam gin z tonikiem, później koniak z coca-colą, teraz spiryt z sokiem pomarańczowym."

Uzależniony Tomek i jego matka piszą do siebie listy. Ona walczy o to, by przestał brać. On wciąż powraca do nałogu... . W tle ich dialogu pojawiają się inne osoby: brat Tomka i ukochana Sabina - również uzależniona.Książka ta pokazuje jak krucha może być granica pomiędzy tak zwanym normalnym życiem, a patologią. Nic nie jest dane na zawsze, a na szczęście rodzinne czyhają najrozmaitsze demony. Uwierzcie mi, dzisiaj każdej rodzinie zagraża śmiertelne niebezpieczeństwo, żeby się uzależnić nie trzeba już nawet wychodzić z domu. Ten dialog pomiędzy matką i synem, chwilami tak gorzki dla obojga z pewnością, jeszcze się nie zakończył.

Kolejna po ,,Pamiętniku narkomanki" książa Barbary Rosiek, wprowadzająca czytelnika w brutalny świat nałogu - świat rządzący się swoimi prawami, gzie ciało staje się towarem, za który można kupić upragnioną działkę - świat pozbawiony miłości i zrozumienia.

Wiecie czym jest klub 27? Amy Winehouse, Kurt Cobain, Jimi Hendrix, wszyscy oni zmarli z przedawkowania prochów mając właśnie 27 lat. Ja miałem 26, kiedy przestałem brać.Gdybym ćpał tylko rok dłużej, pewnie nie mógłbym teraz tego pisać.

Przez jedenaście lat swojego życia liczyły się tylko narkotyki. Potrafiłem poświęcić dla nich wszystko. W 1990 roku nasz zespół, Maria Nefeli wygrał festiwal w Jarocinie. Miałem szansę zostać gwiazdą, ale byłem ciągle na haju, zapominałem o próbach i zostałem wyrzucony z grupy. Upadłem na samo dno, zamieszkałem na ulicy. Wydawało się, że nie ma już ratunku... I wtedy Bóg nieoczekiwanie wyciągnął do mnie rękę.Teraz przyszedł czas, abym podzielił się swoją historią, by pokazać innym, że nie ma sytuacji bez wyjścia, a cuda się zdarzają.

ZOSTAŁEM OCALONY. NIE BOJĘ SIĘ O TYM MÓWIĆ.